ආදරය කියන්නේ ජීවත් වීම කියලයි මම හිතන්නේ. ආදරය තිබුණොත් තමයි ජීවත් වෙන්නේ. ජීවත් වෙන්න තියෙන එකම බලා‍පොරොත්තුව තමයි ආදරය.

එහෙම ප්‍රේමයක් මට නම් පාස‍ලේ තිබුණේ නැහැ. මට ඒ අත්දැකීම නැහැ.

පාසල් කාලෙදි තමයි මටත් ආදරය ගැන දැනෙන්නේ. මම කෙනෙක්ට ආදරය කළා. එයා අදටත් දන්නෙ නැහැ මම එයාට ආදරය කළා. එතකොට වයස අවුරුදු දහතුනක් දාහතරක් ඇති.

අපේ රටේ තියෙන සංස්කෘතිය, සදාචාරය, සභ්‍යත්වය එක්ක එදා ඉඳන් පවත්වාගෙන ඇවිත් තියෙන්නෙත් ඔය විදිහට. ගැහැනියක් ඉස්සර වුණොත් වැරදි විදිහටයි හිතන්නේ. අපේ රටේ මුල්තැන දෙන්නේ පුරුෂ පාර්ශ්වයට. අපට ලැබෙන කෙනාට අපි ආදරය කරන්න පෙලඹිලා තියෙනවා.

ඔව්, මම කෙනකුට ආදරය කළා. අද වෙනකම් කවුරුත් දන්නෙ නැහැ.

ටෙලි නාට්‍ය, චිත්‍රපටවල රංගනයේදීෙ ආදරය කළාට සැබෑ ජීවිතයේ එහෙම ආදරය කරන්න ඉඩ ලැබුණේ නැහැ. මම ක්ෂේත්‍රයට ආපු මුල්ම ටෙලි නාට්‍යයෙන් මට සුමිත්ව ලැබුණා. එතැනින් තමයි මගේ ගමන ආරම්භ වුණේ. පළමු ටෙලි නාට්‍යයේදී තමයි මට සහාය අධ්‍යක්ෂවරයා මුණ ගැහෙන්නේ. එයත් එක්ක තමයි මම ආදරය පටන් ගත්තේ. ප්‍රථම ආදරය තමයි ඒ.

තාවකාලික ආදරයට නම් වයස් භේදයක් නැතිවෙන්න පුළුවන්. විවාහ ජීවිතයකට ඇතුළත් වෙලා පවුල් ජීවිතයක් ගත කරනවා නම් විවාහ වෙන කෙනා වැඩිමහල් විය යුතුයි කියලා. සම වයසේ දෙන්නෙක් එක්ක වගේ වයසින් බාල කෙනෙක් එක්ක ජීවිතය ගෙනයද්දි හැලහැප්පීම් වැඩියි. නමුත් වයසින් වැඩිමල් කෙනෙක් එක්ක ජීවිතය ගෙනයද්දි ජීවිතය පහසුයි.

අපි මනුස්සයෝනේ. එහෙම හිතෙන්නේ නැහැ කියලා කියන්නේ නැහැ. නමුත් බුද්ධිය කියලා දෙයක් තියෙනවා අපට. මට ‍පොඩි වයසෙදි තමයි සුමිත්ව ලැබුණේ. මගේ හිතේ හිටියේ සුමිත් විතරයි. නමුත් විවාහවෙලා දරුමල්ලෝ ලබලා සමාජයට යද්දි අපි ආස දේවල් තව කෙනෙක්ගෙන් දකිනවා වෙන්න පුළුවන්. නමුත් එතැනදි බුද්ධිය පාවිච්චි කරන්න ඕන. අපේ හිතගන්න අය දන්නේ නැතුව ඇති එහෙම දෙයක් තිබුණා කියලා.

ඔව්, ඔහු මට මුලින්ම දුන්නේ මුද්දක්. ඒක ගෙදරට හොරු පැනපු වෙලාවේ අරන් ගිහින්නේ.

සුමිත්ට කැමති වුණේ එයාගේ ආඩම්බරකමට. ඊට පස්සේ හිත ගියේ එයාගේ දැනුවත්කමට. රූපයටත් හිත ගියා. මම නිතරම හිතුවේ මට වඩා බුද්ධිමත් කෙනෙක් තමයි මට ඕනේ කියලා. මිල මුදල් වගේ බාහිර දේ ගැන මුලින් සිතුවිල්ලක් ආවෙ නැහැ. මම බලා‍පොරොත්තු වුණ කෙනාව සුමිත් ළඟ තිබුණා. වයසින් මුහුකුරා ගියත් අදටත් ඒ බුද්ධිමතාට කැමතියි.

කාන්තාවක් නම් ආදරය කරන්නේ විවාහ වීමේ බලා‍පොරොත්තුවෙන්. මම ඒ දේ සාර්ථක කරගත්තා. සුමිත් ලැබුණු වෙලාවේ මම හිතුවා ඔහුමයි විවාහ කරගන්නේ කියලා. අවුරුදු නවයක් ආදරය කරලා සුමිත්ව ලබාගත්තා. අද දකින්නේ කෙනෙක්ට ආදරය කරනවා, වෙන කෙනෙක් එක්ක ජීවත් වෙනවා. තව කෙනෙක් එක්ක විවාහවෙලා අවුරුද්දෙන් දෙකෙන් වෙන්වෙනවා. අද ඒ දේ මෝස්තරයක් වෙලා. සුමිත්ව මුලින්ම ලැබෙද්දි මම නිකම්ම නිකම් ගමේ කෙල්ලෙක්. නමුත් ඔහුත් එක්ක විවාහ වෙද්දි මම ලංකාවේ ජනප්‍රියම නිළිය. එදා ඕන නම් තිබුණා සුමිත්ට පයින් ගහලා යන්න. සුමිත්ටයි, මටයි මිල මුදල්, ගෙවල් දොරවල් තිබුණ දෙන්නෙක් ‍නෙවෙයි. ඒ කා‍ලේ ඕන තරම් ඉහළ යෝජනා ආවා. ඉතින් මටත් තිබුණා සුමිත්ට පයින් ගහලා වෙන කෙනෙක් විවාහ කරගන්න.

මම හිතන්නේ පනහක් තියෙන්න ඕන කියලා. අනෙක් පනහට ඉවසීම හුරු කිරීම, තේරුම් ගැනීමත් අයිති වෙනවා.

අවුරුදු නවයක් මාත් ආදරය කරලා විවාහ වුණ කෙනෙක්. විවාහයෙන් පස්සේ දෙන්නා එක වහලක් යට එක කාමරයකට, එක ඇඳකට එනවා. විවාහයෙන් පස්සේ දෙන්නගේ ගඳ සුවඳ දැනෙන්න පටන් ගන්නවා. ගොඩක් වෙලාවට දකිනකොට, ආශ්‍රය කරද්දි මගේ කියන හැඟීම තියෙනවා. දෙතැනක ඉද්දි එක තැනකට එන්න දැඩි සටනකට එනවා. ආදරය කරන කා‍ලේ සුමිත් මාව බලන්න එද්දි නෑවා, චුයින්ගම් එකක් කෑවා. ෆර්ෆියුම් ගාලා හරි ලස්සනට ඉන්නවා. ඔහු කතා කරලා යන්නේ හරි ප්‍රියමනාපව. එක කාමරයක ඉද්දි උදේට නැගිටින්නේ කුණු කෙළ පෙරාගෙන.

දත් මදින්නේ පහුවෙලා. ඒක තමයි යථාර්ථය. මේවායේ අවබෝධයක් තියෙන්න ඕන. චූටි චූටි දේවල් නිසයි ගැටලු වෙන්නේ. අපි සුන්දර දේට කැමතියි. මටත් දැනුණා.. සුමිත් ආදරය කළා. විවාහ වුණාට පස්සේ වෙනම පුද්ගලයෙක් මාත් වින්දා. ඒ දේ අවබෝධ කරගෙන නොගැළපීම් ගළපාගෙන ජීවත්වීමයි වැදගත් වෙන්නේ.

ආදරය කරන කා‍ලේ විවාහ වෙනවා කියන එකේ සදාචාරයක් තියෙනවා. පවුල් පසුබිම හරහා ඒ දේ කරන්න වෙනවා. කාන්තාවන් විශේෂයෙන්ම එහෙම දේවල් බලා‍පොරොත්තු වෙනවා. සමහරක් අය විවාහ නොවී බොහොම ආදරයෙන් දරු මල්ලෝ හදාගෙන ඒ අයගේ ජීවිත ගෙනියනවා. දරුවෙක්ට දෙමව්පියන්ගේ අනන්‍යතාව අවශ්‍ය නිසා විවාහය ලියාපදිංචි කළ යුතුයි.

විරහව දුකක්. ඒ දේ දරාගන්න බැරි දෙයක්.

පටහැනිම තමයි. අනුමත කරන්න බැරි දෙයක්. එහෙම වෙන්නේ එක්තරා මානසික ලෙඩක් ලෙසයි.

එහෙම කරගන්න පුළුවන් නම් හොඳයි. නමුත් එහෙම සම්බන්ධකම් ඇතිවෙන්න පුළුවන්. බුද්ධියෙන් ඒ දේවල් පාලනය කරගන්න පුළුවන් වෙන්න ඕන කියලයි මම හිතන්නේ.

තිළිණි කරුණාරත්න