අන්තිමට මට දරුවත් නැතිවුණා
කොරෝනා වසංගතයෙන් මිනිස් ජීවිත ඇතුළු සියලුම අංශවලට සිදු වූයේ ඉමහත් ව්‍යසනයකි. ඉන් දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනයට අත්වූයේ වසර ගණනාවක් ගියද ආපස්සට හැරවිය නොහැකි තරමේ මිල කළ නොහැකි පාඩුවකි. දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනයට එලෙස කොරෝනා මාරයා ඉමහත් පාඩුවක් සිදුකරද්දී යම් පමණක හෝ අස්වැසිල්ලක් වූයේ ඔන්ලයින් අධ්‍යාපනයෙන් ලැබුණු ජීවය පමණි. එම දුරස්ථ අධ්‍යාපනයටද මීට මාස තුනකට පමණ පෙරදී තිත තැබුණේ ගුරුවරුන්ගේ උද්ඝෝෂණ රැල්ලත් සමඟිනි. ගුරුවරුන් එලෙස සිය අයිතිවාසිකම් දිනා ගැනීමට උද්ඝෝෂණ සිදුකරද්දී කබලෙන් ළිපට වැටුණේ දරුවන්ය. දෙමාපියන් විසින්ද දරුවන්ට ඔන්ලයින් අධ්‍යාපනය සඳහාම විවිධාකාරයේ උපකරණ (Devise) රැගෙන දුන්නේද අගහිඟතා මධ්‍යයේ ණයතුරුස්ද වෙමිනි.
ඔන්ලයින් අධ්‍යාපනය ඇණහිටීමත් සමඟින් ඇතැම් දරුවන් එම උපකරණ භාවිත කරන්නට වූයේ ‘වඳුරට දැලි පිහිය හසුවූවා මෙනි.’
