පුතේ...අවුරුදු කාලෙට අපිව බලන්න ඕනෑ තරම් කට්‌ටිය එනවා. ඒ දරුවෝ තෑගිබෝග දීලා අපේ කකුල් දෙක අල්ලලා වඳිනවා. සමහර දරුවෝ අපිව නාවනවා. හොඳ ඇඳුම් අන්ඳවනවා. රසට කෑම උයාගෙන ඇවිත් අනලා කවනවා...මේවා මෙහෙම වෙනකොට ඇස්‌වලට කඳුළු එනවා. බඩ පපුව පත්තු වෙනවා. අනේ...අපිටත් දරුවො ඉන්නවා නේද කියලා...

"පුතේ...මම මෙහාට ඇවිත් දැන් අවුරුදු 9 ක්‌ වෙනවා. මේ කාලයටම මාව බලන්න ආවේ එක සැරයයි. මට දරුවෝ 10 දෙනෙක්‌ ඉන්නවා. පිරිමි 5 යි, ගැහැනු 5 යි. මුණුබුර, මිණිබිරියෝ 19 ක්‌ ඉන්නවා. දරුවන්ට මෝටර් සයිකල්, ත්‍රීවීල්, වෑන් තියෙනවා. මගේ සමහර පුත්තු පොලිසියේ, හමුදාවේ සේවය කරන අය. ඒත් අනේ මගේ කරුමෙට මේ කිසි කෙනෙක්‌ මාව බලන්න එන්නේ නෑ. මම ඉන්නේ වාහනයකින් එනවා නම් එක පැට්‍රොaල් බෝතලයක්‌ පිච්චෙන දුරක. ඒත් ඒ කිසි දරුවෙක්‌ මාව ඉන්නවා ද මැරිල ද බලන්නේ නෑ. මේවා මතක්‌ වෙනකොට තවත් ජීවත්වෙලා මොකට ද කියලා හිතෙනවා.

"අනේ මොන සතුටක්‌ ද පුතේ...හි තේ තියෙන ගින්දර දන්නේ මෙතැනි ඉන්න අය විතරයි. රාත්‍රියට ඇඳේ තනි වුණාම මේ හැම දෙයක්‌ම මතක්‌ වෙනවා. මෙතන ඉන්න හැමෝම මහ රෑට ඉකි ගගහා අඬනවා ඇහෙනවා. ඒ සතුටටද? නෑ...මගේ පුතේ...ඒ අය අඬන්නේ තමන් අසරණ වෙලා නේද කියලා මතක්‌ වෙලයි. මෙතැන ඉන්න පාලිකා නෝනලා අපිව අම්මා තාත්තා බලාගන්නවා වගේ තමයි බලාගන්නේ. නමුත් ඒ අයට අපේ පපුවේ පත්තු වෙන ගින්දර නිවන්න බෑ...මයෙ පුතේ...වෙලාවකට ඒ නෝනලා දැන් සීයලා ආච්චිලා බණ අහන්න කියලා බණ පීස්‌ එකක්‌ දාලා දෙනවා. අපිත් බණ අහනවා. ඒත් රෑ වෙනකොට ආයෙත් මහා තනිකමක්‌ දැනිලා ඉබේම ඇඬෙනවා...මේ අවුරුදු 9 ට අඬපු කඳුළු එකතු වුණා නම් ගඟක්‌ වගේ ගලයි මගෙ පුතේ..." ඔහු කියයි.

මේ දිග කතාව ඔබට කිව්වේ යමක්‌ හිතන්නයි. ඒත් කෙනකුට හිතෙන්න පුළුවන් මේ එක්‌ කෙනකුගේ කතාවක්‌ කියලා. එහෙත් ඇත්ත එය නොවේ. සත්‍ය නම් වැඩිහිටි නිවාසවල සිටින සියලු දෙනාගේම කතාව මෙය බවයි.

ඉතින් ඔබත් හිතන්න. මේ තත්ත්වයක්‌ ඔබටත් කෙදිනක හෝ උදා වුණොත්...ඒ නිසා පෙර සූදානම බොහෝ වැදගත් බවයි මට හැඟෙන්නේ...

රඹුක්‌කන - නිහාල් පුෂ්පකුමාර
දිවයින